Powieść szwedzkiej noblistki to w zasadzie zbiór mniej lub bardziej bajkowych opowieści, których spoiwem jest tytułowa postać. Autorka w przepiękny, niezwykle poetycki sposób opisuje piękną w swojej surowości przyrodę i krajobrazy Varmlandii. W słowach spisanych przeszło sto lat temu czuje się wielką wrażliwość, niemal miłość, jaką pisarka darzyła dziką naturę. Gösta jest również niepowtarzalnym świadectwem życia ziemiańskich rodzin w początkach dziewiętnastego wieku. Selma poświęciła temu wiele miejsca w swojej książce, opisując zabawy i szaleństwa jakim oddawali się ci lepiej urodzeni, którym los lub też inne siły sprzyjają. Świetnym przykładem tego jest właśnie tytułowy bohater, upadły ksiądz. Zapatrzony w siebie, bezwzględny mężczyzna, myślący o sobie jako szlachetnym człowieku. Nie zwraca uwagi na potrzeby innych, skupiając się tylko na własnej osobie. Jest w stanie okraść dziecko, byle tylko móc się napić wódki, lub też w imię niesprawdzonych pogłosek odmówić pomocy temu komu zawdzięcza życie. Nikomu nie szkodził umyślnie, ale poprzez swoje zachowanie i czyny, lub też ich zaniechanie, pomagał złu panoszyć się do woli.

Gösta Berling jest lekturą tylko dla wytrwałych.  Przez pierwsze rozdziały trzeba przedzierać się niczym przez nieprzystępny, ciemny bór. Mocno archaiczny język, oraz konstrukcja przypominająca opowieści wędrownych bardów, skreślają tę powieść z czytelniczych planów wielu osób. Również poruszana przez pisarkę tematyka, oraz przedstawione sytuacje nie wszystkim przypadną do gustu. Mroczna, ciężka atmosfera przygnębia i zniechęca do czytania. Warto jednak odrobinę się pomęczyć, by potem móc delektować się tym literackim skarbem.